Instytut Polski i Muzeum Sikorskiego

Instytut Historyczny im. gen. Sikorskiego formalnie powstał 2 maja 1945 roku, gdy podpisano umowę stanowiącą podstawę organizacji Instytutu. Na jej mocy Helena Sikorska, wdowa po generale Władysławie Sikorskim, przekazała na ręce dwunastu wybranych członków Komitetu Organizacyjnego pieczę nad pamiątkami po mężu. Zadaniem Komitetu było zapewnienie opieki nad tymi pamiątkami i zorganizowanie Instytutu, mające za zadanie, badanie działalności gen. Sikorskiego i czasów w których żył. Komitet Organizacyjny tworzył pierwszą Radę Instytutu. Na jej czele stanął Earl of Elgin i Kincardine, prezes Towarzystwa Polsko-Szkockiego. Głównym inicjatorem powstania Instytutu był ppłk dypl. Zygmunt Borkowski, były szef Gabinetu Naczelnego Wodza, a następnie szef Służby Archiwalno Muzealnej PSZ (1944-1948). Był on pierwszym dyrektorem Instytutu do 1956 roku. Nowo powstała instytucja z punktu prawnego była i pozostaje instytucją powierniczą i ma status organizacji „charity”. Aby zabezpieczyć zbiory przed naciskami władz brytyjskich, jak i reżimu warszawskiego, uniknięto powołania jej przez władze państwowe RP – wówczas urzędujące w Londynie. Na pierwszym zebraniu Rady Instytutu 13 grudnia 1945 roku, płk Stanisław Szurlej nawiązując do instytucji o podobnym charakterze, tj. Biblioteki Polskiej w Paryżu i Muzeum Polskiego w Rapperswilu, podkreślił, że wspólnym „celem tych instytucji jest zbieranie dokumentów historycznych świadczących o wkładzie Polski do ogólnej kultury ludzkości, a jeśli chodzi o obecny Instytut do tej wojny w szczególności. Nazwany został Instytutem imienia Generała Sikorskiego dlatego, że podstawą Instytutu były pamiątki po Generale przekazane przez Generałową Sikorską, a po wtóre, że imię Generała nierozłącznie związane jest z udziałem Polski w tej wojnie, ramię przy ramieniu z brytyjskimi i amerykańskimi aliantami. Te same powody były przyczyną uprawnień Generałowej Sikorskiej w Instytucie”. W 1946 roku zakupiono gmach przy 20 Prince’s Gate, a 9 lipca 1947 roku ks. prałat W. Cieński dokonał poświęcenia budynku, po czym wprowadzono sztandary PSZ, które zawisły obok sztandarów WP sprzed 1939 roku.