Dziumbir (słow. Ďumbier, węg. Gyömbér, niem. Djumbier) najwyższy wierzchołek Dziumbirskich Tatr, stanowiących zachodnią część Niżnych Tatr na Słowacji. Całe partie szczytowe góry, podobnie jak i biegnące od niej w obie strony fragmenty głównego grzbietu niżnotatrzańskiego zbudowane są z głębinowych skał krystalicznych, głównie z biotytowych tonalitów i granodiorytów. Niżej przez południowe stoki ciągnie się poziomo pas paskowanych i prążkowanych gnejsów i migmatytów ze starszego paleozoiku, a poniżej niego pas wapieni i dolomitów pochodzących ze środkowego i młodszego triasu, w których znajduje się Jaskinia Martwych Nietoperzy. Od XIV do XIX w. w stokach masywu (zwłaszcza północnych) prowadzono intensywne prace górnicze, wydobywając złoto, antymonit i rudę żelaza. Do dziś widoczne są dla wprawnego oka pozostałości tej działalności w postaci zasypanych wylotów sztolni, hałd skały płonej czy śladów górniczych dróżek i ścieżek. W kotłach północnych mieszkają sobie świstaki i kozice.