Fogarasze to pod względem scenerii najbardziej spektakularna część dawnej granicy między leżącą na pn. Transylwanią (Siedmiogrodem) a położoną na pd. Wołoszczyzną. Północnej części Fogaraszy dramatyzmu dodaje dolina rzeki Aluty – szczególnie między miastami Fogarasz a Turnu Roşu – od czasów węgierskich gęsto zaludniona głównie przez osadników saksońskich. Po stronie południowej natomiast na wiele kilometrów rozciągają się zalesione wzgórza, aż do miejsca gdzie dolina rzeki Aluty w końcu dociera do równin Wołoszczyzny. Z tego też powodu większość schronisk w Fogaraszach usytuowanych jest po północnej stronie będącego działem wodnym głównego grzbietu. Pierwsze schroniska zawdzięczały swoje istnienie przede wszystkim założonemu przez saskich Niemców w 1880 r. Siebenbürgischer Karpatenverein – SKV (Siedmiogrodzkie Towarzystwo Karpackie). W czasach socjalizmu Fogarasze były częstym celem podróży wschodnioniemieckich wspinaczy i turystów. Z polskich turystów pierwszy pojawił się na fogaraskim Negoiu w 1909 r., prowadzony przez niemieckiego przewodnika, Adam Kroebl, a w rok później – podczas samodzielnej wyprawy granią Fogaraszy – Adam i Tadeusz Czeżowscy, Zygmunt Czerny oraz Janusz Gąsiorowski [za Jamesem Robertsem – uzupełnione].
