Károly Siegmeth urodził się w 1845 r. w miejscowości Znojmo na Morawach, a zmarł w 1912 r. w Mukaczewie. Był inżynierem i dyrektorem węgierskich wschodnich kolei państwowych (które zresztą sam budował w dolinie Cisy), działaczem turystycznym i speleologiem, członkiem zarządu głównego MKE-UKV (1881-89), członkiem honorowym MKE-UKV (1889), przewodniczącym sekcji wschodniokarpackich MKE-UKV (1877-1912), przewodniczącym komisji speleologicznej (1910). Studiował w Wiedniu, Zurychu i Monachium. Położył bardzo duże zasługi w rozwoju turystyki wschodniokarpackiej oraz udostępnianiu jaskiń (m.in. największych na Węgrzech i najsłynniejszych Jaskiń Aggteleckich, obecnego zespołu Baradla barlang-Domica) i samej turystyki jaskiniowej. Opublikował szereg materiałów i relacji z wycieczek, m.in. w „A Magyarországi Kárpátegyesület Évkönyve”, „Turisták Lapja”, jak również w osobnych przewodnikach: Die Ungarischen Ostkarpathen – A magyar Keleti Kárpátok, Zürich 1889; Die Hohe Tatra im Sommer und im Winter, Leipzig 1911. Już po śmierci ukazało się (wydane wspólnie z Henrikiem Horusitzkým) katalogowe opracowanie jaskiń węgierskich A magyarországi barlangok s az ezekre vonatkozó adatok irodalmi jegyzéke 1549-1913, Budapest 1914. Długoletni wiceprezes sekcji wschodniokarpackiej MKE-UKV – urzędował aż do swej śmierci przez 35 lat – nawiązał niezwykle owocną współpracę z kołomyjskim oddziałem Towarzystwa Tarzańskiego. W nowo pobudowanym schronisku nad Okolem, 23 VIII 1896 r., na walnym zebraniu wschodniokarpackiej sekcji MKE-UKV, goszczono przedstawicieli tegoż oddziału TT: Henryka Hoffbauera, Karola Balickiego, dra Kazimierza Haczewskiego i Joachima Łysiaka. Trzy lata później, 6 VIII 1899 r., H. Hoffbauer i Józef Lechicki brali udział w zebraniu MKE-UKV w Koszycach oraz dwóch wycieczkach do Jaskiń Aggteleckich. Jak można się domyślać, ten ostatni punkt programu musiał zorganizować właśnie wiceprezes sekcji a zarazem pionier węgierskiej speleologii turystycznej, K. Siegmeth, który tym jaskiniom poświęcił dużą ilość własnej pracy przy ich turystycznym udostępnieniu, jak również całkiem sporo publikacji. Oto ich wykaz: Das Sajóthal und die Aggteleker Tropfsteinhöhle, „Karpathen-Post” 1880, nr 4, 5; Aggteleker Höhle, „Zipser Bote” 12 III 1881, nr 11; Die Arbeiten in der Aggteleker Höhle, „Mitt. d. Sekt. f. Höhlenkünde des öster. Turisten Club” 1886, nr 2; Die Aggteleker Höhle und deren Durchbruch, „Mitt. d. Sekt. f. Höhlenkunde des öster. Turisten Club” 1889, nr 1; Az Aggteleki cseppkőbarlang – Die Aggteleker Tropfsteinhöhle, Eperjes 1890; Az aggteleki barlang, „Turisták Lapja” 1890, nr 2; Der Durchbruch der Aggteleker Höhle, „Mitt. d. Sekt. f. Höhlenkunde des öster. Turisten Club” 1890, nr 2; Felhívás (az Aggteleki-barlang vöröskői kijáratának költségeihez), „A Magyarországi Kárpátegyesület Évkönyve”, 1890 (17), s. 223-224; Grotte d’Aggtelek, „Etáts du Danube et de Balkans, Deuxiéme Partie, Collection des Guides Joanne”, t. 1, 1891; Aggteleker Höhle, „Mitt. d. Sekt. f. Höhlenkunde des öster. Turisten Club” 1893, nr 5; Die Aggteleker Höhle, „Schlesische Volkszeitung” Breslau 1897, nr 265, 267; Az aggteleki barlang és a Szádellői völgy, „A Magyar Orvosok és Természetvizsgálók Munkálatai” 1901, nr 31; Az Aggteleki barlang, Kassa 1910.
Oto współczesna galeria z Jaskini Aggteleckiej:
Rejon wejścia do jaskini, to również małe centrum wspinaczkowe, w którym odbywają się zawody:
